Όρια: πόσο εύκολα οριοθετούμε τον εαυτό μας;
Όταν μιλάω για όρια, αρκετά συχνά χρησιμοποιώ μια εικόνα με τρία σπίτια. Είναι μια εικόνα που είχα ακούσει σε ένα σεμινάριο που είχα παρακολουθήσει και μου είχε φανεί πολύ βοηθητική. Ας σκεφτούμε λοιπόν ένα σπίτι που δεν έχει καθόλου φράκτη, πόρτες ή παράθυρα. Είναι ένα σπίτι στο οποίο ο καθένας μπορεί να μπει όποτε θέλει, να κάτσει όσο θέλει και φεύγοντας να πάρει μαζί του ό,τι θέλει. Λίγο πιο κάτω είναι ένα σπίτι όπου μοιάζει με έπαυλη στην οποία κατοικούν διάσημοι και πλούσιοι ιδιοκτήτες. Είναι απρόσιτο, έχει έναν τεράστιο και πελώριο φράκτη, ο οποίος εμποδίζει την πρόσβαση στους περαστικούς και επίσης έχει όλα τα συστήματα ασφαλείας (συναγερμό, κάμερες κλπ). Αυτό το σπίτι είναι τόσο πολύ προστατευμένο, σε σημείο που να απομονώνεται πάρα πολύ. Το τελευταίο σπίτι έχει έναν φράκτη που το προστατεύει, αλλά ταυτόχρονα οι περαστικοί μπορούν να δουν την αυλή του, έχει πόρτα ασφαλείας με κουδούνι, συναγερμό και παντζούρια. Σε αυτό το σπίτι χρειάζεται να χτυπήσει κανείς το κουδούνι για να μπει, κάτι που όμως δεν το κάνει να είναι απομονωμένο και μοναχικό.
Σε ποιο από τα τρία σπίτι βλέπουμε τον εαυτό μας; Αν ταυτιζόμαστε με το πρώτο σπίτι, μάλλον δεν βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Πόσο συχνά αρνούμαστε και δηλώνουμε αδυναμία; Αναγνωρίζουμε μέχρι πού αντέχουμε και δεν μπορούμε άλλο; Εάν η λέξη “όχι” είναι ξεχασμένη από το λεξιλόγιο μας, τότε ίσως να ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Κάτι βασικό που πρέπει να γνωρίζουμε, είναι ότι τα όρια δεν τα βάζουμε στους άλλους, αλλά στον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να πούμε στους ανθρώπους γύρω μας τι να κάνουν ή τι να μην κάνουν. Εμείς όμως μπορούμε και είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουμε μέχρι πού μπορούμε να προσφέρουμε. Αν συνεχίσουμε να καταπιεζόμαστε, να αγχωνόμαστε και να ζορίζουμε τον εαυτό μας η σχέση μας με τους άλλους δεν είναι ισορροπημένη, καθώς νιώθουμε ότι δεν υπάρχουμε πουθενά.
Αν ταυτιζόμαστε με το δεύτερο σπίτι, μάλλον βάζουμε υπερβολικά άκαμπτα όρια, με αποτέλεσμα να γινόμαστε απρόσιτοι στους άλλους. Ίσως τελικά η καλύτερη εκδοχή να είναι αυτή του τρίτου σπιτιού, το οποίο και προστατεύεται από αυτούς που θέλουν να το λεηλατήσουν και ταυτόχρονα μπορούν όσοι είναι καλοδεχούμενοι να το επισκεφτούν χωρίς μεγάλη δυσκολία.
Ας αναστοχαστούμε στην παραπάνω εικόνα για να δούμε τι αλλαγές θα θέλαμε να κάνουμε για να προσεγγίσουμε την εικόνα του τρίτου σπιτιού; Πόσα “όχι” είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε να λέμε και πόσα “ναι”; Ας βάλουμε τα δικά μας όρια μέχρι εκεί που αντέχουμε εμείς για να διαφυλάξουμε τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο και θα διαφυλάξουμε τη σχέση μας με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους και εμείς θα είμαστε πιο γεμάτοι και πληρέστεροι.
Κρητικού Μαρίνα
MSci Ψυχολόγος Υγείας
PhDc Συμβουλευτική Ψυχολογία
Συστημική-Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Πηγή φωτογραφίας: https://sizefxi.gr//www.vita.gr/