Μια ζωή πρέπει και θέλω άλλων έρχονταν στην επιφάνεια και με στοίχειωναν. Στοίχειωναν εμένα, τις επιλογές μου, τις ανάγκες μου, την προσωπικότητα μου. Για χρόνια εγώ δεν υπήρχα, αλλά ζούσα για τους άλλους. Ζούσα σύμφωνα με το πώς έπρεπε να είμαι για να μην έχει να πει τίποτε ο κόσμος. Ακολούθησα τα όνειρα των γονιών μου, νομίζοντας ότι είναι και δικά μου όνειρα με στόχο να τους βγάλω “ασπροπρόσωπους” και να μην πάνε χαμένες όλες οι θυσίες που έκαναν για μένα. Φεύγοντας από την πατρική μου οικογένεια και δημιουργώντας τη δική μου οικογένεια, συνέχιζα να ζω σύμφωνα με τα πρέπει του συζύγου και της κοινωνίας.

Μέχρι που μια μέρα ξύπνησα και δεν μπορούσα να ανασάνω, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ταχυπαλμία, ταχυκαρδία σε τέτοιο βαθμό που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα πεταχτεί έξω από το σώμα μου και ένα μόνιμο αίσθημα πνιγμού να με ακολουθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εκεί είναι που ξεκίνησε ο φαύλος κύκλος των εξετάσεων, όπου ο ένας γιατρός σε στέλνει στον άλλον, ώστε να αποκλειστεί κάθε παθολογικό εύρημα από κάθε ειδικότητα. Κι εγώ να συνεχίζω να νιώθω έτσι, χωρίς να έχω να πιαστώ από κάπου. Όλοι οι γιατροί ήταν καταφατικοί: “Δεν έχεις κάτι ιατρικό, ψυχολογικό είναι…”.

Μετά από τον κυκεώνα εξετάσεων με κοιτάζω στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι: “Σου αξίζει εαυτέ μου τέτοια ταλαιπωρία; Πού είσαι εσύ; Πού είναι τα δικά σου όνειρα;” Η απάντηση έρχεται για να πει ότι θάφτηκαν κάτω από κοινωνικές και οικογενειακές επιταγές. Το σώμα όμως που δεν γνωρίζει από κοινωνικά “πρέπει” και “θέλω” γονέων, αντιδρά και αντιδρά έντονα και επιτακτικά. Αν είχε φωνή το σώμα, αν μίλαγε θα έβγαζε κραυγές απόγνωσης και θα έλεγε: “Ξύπνα επιτέλους! Δεν βλέπεις ότι ο τρόπος ζωής σου σε κατατρώει μέρα με τη μέρα; Και αφού δεν μπορείς να το δεις, ήρθε η ώρα να αναλάβω δράση μήπως και καταλάβεις και αλλάξεις”.

Ποτέ δεν είναι αργά για να κάνουμε έναν απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας και να δούμε “ποιανού ζωή ζούμε”. Ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγές, ώστε όταν θα φτάσουμε να κάνουμε τους τελικούς απολογισμούς μας, να μπορούμε να πούμε ότι ζήσαμε μια ζωή σε μεγάλο βαθμό έτσι όπως τη θέλαμε εμείς. Σίγουρα θα χρειαστεί να προσαρμοστούμε και σε κάποιους κοινωνικούς κανόνες, αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό η ζωή μας. Ας μην γέρνει η πλάστιγγα μονίμως στα πρέπει.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή: https://sizefxi.gr//www.loveletters.gr

Πηγή φωτογραφίας: μυθαγωγια