“Να γίνεις ο γονιός του μικρού παιδιού μέσα σου” αυτός είναι ο μεγαλύτερος στόχος της ψυχοθεραπείας. Μόλις επιτευχθεί αυτός ο στόχος, τότε ο θεραπευόμενος μπορεί να πορευτεί στη ζωή χωρίς να αγκιστρώνεται συναισθηματικά από ανθρώπους ή καταστάσεις και χωρίς να εξαρτά τη συναισθηματική του κατάσταση από το περιβάλλον γύρω του.

Απλή η πρώτη φράση του άρθρου, αλλά τόσο πολύπλοκη στην εφαρμογή της. Η περίοδος των παιδικών χρόνων είναι λίγα μόνο χρόνια συγκριτικά με την ενήλικη ζωή. Τα χρόνια όμως αυτά είναι και τα πιο καθοριστικά για τη ζωή μας, καθώς χαράζουν ανεξίτηλα το αποτύπωμα τους. Ειδικά για τα πρώτα χρόνια της ζωής, για τα οποία δεν μπορούμε να έχουμε μνήμες, αναλαμβάνει να μιλήσει το σώμα μας με διάφορες αισθήσεις που έρχονται στην επιφάνεια και τις οποίες θεωρούμε ασύνδετες. Τα πρώτα αυτά χρόνια της ζωής μας είναι που χτίζεται ο βασικός συναισθηματικός δεσμός με τους φροντιστές μας, τους γονείς μας, τον οποίο και εσωτερικεύουμε.

Ήταν οι φροντιστές μας αυτοί που κάλυπταν τις ανάγκες μας έγκαιρα και επαρκώς; Νιώθαμε ότι εκείνα τα κρίσιμα χρόνια που δεν μπορούσαμε να φροντίσουμε μόνοι μας τον εαυτό μας, υπήρχε κάποιος να μας πάρει αγκαλιά, να σκουπίσει το δάκρυ μας και να μας βοηθήσει να χτίσουμε την εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μας; Αν ήμασταν από τα τυχερά παιδιά που φρόντιζαν εμάς και τις ανάγκες μας, τότε έχουμε εσωτερικεύσει αυτή το φροντιστικό κομμάτι και ξέρουμε πώς να φροντίσουμε το μικρό παιδί μέσα μας. Αντίθετα, αν ο βασικός δεσμός με τους φροντιστές μας δεν ήταν ασφαλής, αλλά κάποιες φορές δεν ικανοποιούνταν έγκαιρα και επαρκώς οι ανάγκες μας, τότε πολύ πιθανό να μην έχουμε μάθει να φροντίζουμε τον εαυτό μας.

Όσο και να μεγαλώνουμε και να ωριμάζουμε, πάντα θα υπάρχει αυτό το μικρό παιδάκι μέσα μας, ο μικρός μας εαυτός που θα θυμώνει, θα φοβάται, θα χαίρεται και γενικά θα βιώνει τα συναισθήματα σου στον υπέρτατο βαθμό. Το να το φιμώνουμε και να απευθυνόμαστε στο ενήλικο κομμάτι του εαυτού μας, δεν το βοηθάει να παρηγορηθεί. Αντίθετα το στριμώχνει περισσότερο στη γωνιά του και το κάνει να νιώθει μεγαλύτερη ανασφάλεια. Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν μαθαίναμε, έστω και σε ενήλικη ζωή, να απευθύνομαστε σε αυτό το μικρό παιδάκι με γλυκύτητα, σταθερότητα και αγάπη και να του δίναμε την αγκαλιά, την αποδοχή και την αναγνώριση των συναισθημάτων που τόσο έχει ανάγκη. Να του πούμε πόσο το καταλαβαίνουμε που πονάει και να του κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά για να κουρνιάσει με ασφάλεια! Μεγάλος και δύσκολος στόχος, τον οποίο όταν καταφέρουμε, μπορούμε να πορευτούμε με ασφάλεια στο μέλλον.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή φωτογραφίας: Mazimagazine