Τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση και τη δυσκολία που βιώνουν πολλές οικογένειες στην κάλυψη των βασικών βιοποριστικών αναγκών, οι εντάσεις και οι τσακωμοί στα ζευγάρια έχουν γίνει πιο έντονες από ποτέ. Κάποιες φορές τα ζευγάρια μην αντέχοντας αυτήν την καθημερινότητα, αποφασίζουν να ζητήσουν την βοήθεια ενός ειδικού, ενώ κάποιες άλλες φορές οδηγούνται και στη λύση της σχέσης. Οι εντάσεις και οι συγκρούσεις γίνονται δε πιο έντονες, όταν στην οικογένεια υπάρχουν και παιδιά σε βρεφική, νηπιακή ή/και παιδική ηλικία.

Πολλοί μπορεί να είναι οι παράγοντες που να οδηγούν στις εντάσεις αυτές. Ένας από τους βασικούς, είναι η σύγκρουση αναγκών μεταξύ των μελών της οικογένειας. Την ίδια χρονική στιγμή η μαμά έχει ανάγκη να ξεκουραστεί, ο μπαμπάς να καλέσει τους φίλους του για καφέ στο σπίτι και τα παιδιά να παίξουν με τον έναν ή/και με τους δύο γονείς τους. Όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω μαζί, τότε υπάρχει στην ατμόσφαιρα μια ένταση, η οποία αν δεν καταφέρουμε να την εκτονώσουμε, είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί σε καβγά.

Για να καταφέρουμε όμως να εκτονώσουμε μια ένταση που έχει προκύψει από κάτι αντίστοιχο, όπως αυτά που αναφέρονται παραπάνω, θα πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας. Είμαστε όμως σε επαφή με τις ανάγκες μας ή τις λογοκρίνουμε και κάποιες φορές ακόμα και τις αγνοούμε; Αναγνωρίζουμε, ακόμα και αν δεν μπορούμε να τις καλύψουμε άμεσα και μπορούμε να κατονομάσουμε τις ανάγκες μας; Αν όχι, είναι σημαντικό να πάρουμε λίγο χρόνο και να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας στο πώς είμαστε και τι θα μας έκανε να νιώσουμε καλύτερα ή τι χρειαζόμαστε σαν προσωπικότητες για να νιώθουμε ότι καλύπτονται όλες οι πλευρές μας.

Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές κάποιοι αναγνώστες ίσως σκεφτούν ότι δεν έχει σημασία να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας αν δεν μπορούμε να τις καλύψουμε. Όμως μη αναγνωρίζοντας τες, θα έχουμε μόνιμα μια ένταση και ίσως έναν διάχυτο εκνευρισμό και δεν θα μπορούμε να καταλάβουμε από πού προέρχεται, ώστε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Συνεπώς αν ξέρουμε τι θα θέλουμε και ποια πλευρά μας δεν εκφράζεται και καταπιέζεται, τότε θα μπορούμε και να δημιουργήσουμε και τις συνθήκες ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή το επόμενο διάστημα να το καλύψουμε.

Τέλος, ως προς το κομμάτι των οικογενειακών συγκρούσεων, αναγνωρίζοντας ο καθένας τις ανάγκες του και εκφράζοντας τες στα υπόλοιπα μέλη, τότε θα μπορούσε να γίνει ένα “πλάνο” ικανοποίησης των αναγκών, ώστε να μην νιώθουμε ότι δίνεται έμφαση στις ανάγκες ενός ή δύο μόνο μελών της οικογένειας. Η 8η αρχή του attachment parenting, της ανατροφής δηλαδή των παιδιών μας με το χτίσιμο ενός ασφαλούς δεσμού, αναφέρεται στην προσπάθεια για ισορροπία μεταξύ προσωπικής και οικογενειακής ζωής. Αυτές οι γραμμές είναι λεπτές, αλλά μπορούμε αν προσπαθήσουμε να πετύχουμε αυτή την ισορροπία.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή φωτογραφίας: psychotherapycenter.gr