Κάθομαι στον καναπέ κουλουριασμένη σε μια γωνιά. Δίπλα μου ο σύντροφος της ζωής μου και πατέρας των παιδιών μου βλέπει μια ταινία και εγώ υποτίθεται παρακολουθώ. Το μυαλό μου όμως δεν μπορεί να επικεντρωθεί στα όσα βλέπει, ούτε να παρακολουθήσει τον καταιγιστικό ρυθμό της ταινίας, όπου οι σκηνές εναλλάσσονται ταχύτατα, καθώς άλλες σκέψεις και εικόνες κυριαρχούν. Αναμνήσεις σκόρπιες έρχονται και φεύγουν από το πρόσφατο ή το πιο μακρινό παρελθόν που με κάνουν να συγκινούμαι βαθύτατα. Ξαφνικά σηκώνομαι και αποφασίζω ότι ο μόνος τρόπος να αποφορτιστώ είναι να βάλω τις σκέψεις μου στο χαρτί και να γράψω ένα γράμμα. Ένα γράμμα που δεν θα δοθεί στον παραλήπτη του, αλλά θα αποτελέσει το δικό μου καταφύγιο, ώστε να διοχετεύσω την ένταση που νιώθω τώρα.

“Αγαπημένο μου παιδί,

Έκλεισες τα 18 σου, τελείωσες το σχολείο, πέρασες στη σχολή που ήθελες και έφτασε η ώρα να φύγεις μακριά μας. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σε κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω με θαυμασμό. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Σαν χτες θυμάμαι το πρώτο κλάμα σου και την συγκίνηση μου όταν σε κράτησα από το πρώτο λεπτό της γέννησης σου στην αγκαλιά μου. Σε ανέθρεψα με το γάλα μου και μαζί με τον πατέρα σου προσπαθήσαμε να σε μεγαλώσουμε με αγάπη, ενσυναίσθηση και άνευ όρων αποδοχή.

Πόσο δύσκολο είναι να αναθρέφεις ένα παιδί! Να προσπαθείς να του δώσεις τα κατάλληλα εφόδια για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής, να έχει μια στέρεα βάση ώστε να μπορεί με ασφάλεια να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του και να χτίσει την αυτοεκτίμηση του. Πόσο δύσκολο να το μεγαλώνεις με άνευ όρων αποδοχή, να προσπαθείς να καλύπτεις τις ανάγκες του, να το ακούς με ενσυναίσθηση και να το βοηθάς να διαχειρίζεται τις μικρές ματαιώσεις στη ζωή του, ώστε να μπορέσει αργότερα να ανταπεξέλθει και στις μεγαλύτερες, ενώ εσύ παράλληλα μάχεσαι με τους δικούς σου δαίμονες των παιδικών σου χρόνων. Σε ευχαριστώ παιδί μου που με βοήθησες να εξελιχθώ κι εγώ μαζί σου.

Τώρα που φεύγεις μακριά μας τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Αφιερώσαμε όλο μας το είναι για να σε μεγαλώσουμε και τώρα νιώθουμε ένα κενό. Το σπίτι είναι άδειο, η απουσία σου αισθητή και το λεγόμενο “Σύνδρομο της άδειας φωλιάς” προ των πυλών. Τώρα που η “φωλιά αδειάζει” έχει έρθει η ώρα να στρέψουμε τον “φακό” προς τα μέσα. Έχει έρθει η ώρα που η σχέση μας με τον πατέρα σου από το παρασκήνιο θα έρθει ξανά στο προσκήνιο. Δεν ξέρω αν μετά από τόσα χρόνια γνωριζόμαστε ή θα πρέπει να ξαναγνωριστούμε σε νέα βάση και αυτό με τρομάζει. Και αν μετά από τόσα χρόνια έχουμε χάσει το ενδιαφέρον μας και ανακαλύψουμε ότι μένουμε μαζί συμβατικά; Πώς θα ξαναβρώ τον εαυτό μου και τις ισορροπίες μου στα νέα δεδομένα; Νιώθω σαν να ακροβατώ πάνω σε ένα σκοινί και με την παραμικρή λάθος κίνηση θα πέσω στο κενό. Ίσως όμως να έχει έρθει η ώρα που θα πρέπει να κάνω βουτιά και να ζήσω όλα όσα ονειρεύομαι! Θα τα καταφέρω άραγε;”

Γράφοντας τις τελευταίες λέξεις, αφήνω το στυλό στο τραπέζι με έναν αναστεναγμό. Είναι πολλά αυτά που θα πρέπει να επαναπροσδιορίσω, αλλά μέσα μου έχω μια κρυφή αισιοδοξία!

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή: https://sizefxi.gr//www.loveletters.gr/

Πηγή φωτογραφίας: marialamda.gr