Το attachment parenting, έχει στόχο το χτίσιμο ενός ασφαλούς συναισθηματικά δεσμού του παιδιού με τους γονείς του, ο οποίος είναι καίριας σημασίας τα πρώτα χρόνια της ζωή του. Η ανάγκη για προστασία, κοντινότητα και ασφάλεια είναι από τις πιο βασικές για την ανάπτυξη του ψυχικού κόσμου των παιδιών μας. Οι φροντιστές των παιδιών είναι πολύ σημαντικό να εξασφαλίσουν ένα περιβάλλον που θα είναι αξιόπιστο, το παιδί θα νιώθει προστατευμένο και ότι περιβάλλεται από αγάπη.

Τι είναι όμως αυτό που ενδεχομένως μπορεί να κλονίσει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον και να δημιουργηθεί συναισθηματική απόσταση μεταξύ γονέων και παιδιών; Ασυνείδητα κάποιες φορές οι γονείς προβάλλουν τους φόβους τους, τις ανασφάλειες τους, αλλά και άλλα παλιότερα βιώματα στα παιδιά. Τα παιδιά που βιώνουν ενοχές, τρόμο ή ανασφάλεια νιώθουν ότι δε μπορούν να μιλήσουν για τα συναισθήματα τους, καθώς δεν υπάρχει κάποιος να τα ακούσει με αποδοχή και ενσυναίσθηση. Η σκέψη ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον τέλειο για τα παιδιά είναι ουτοπική. Δεν μπορούμε και ούτε πρέπει να το προσπαθούμε, καθώς αν πέσουμε σε αυτή την παγίδα, θα έχουμε βάλει τόσο υψηλά στάνταρ στα παιδιά μας που και τα ίδια θα πασχίζουν πολύ και θα ματαιώνονται που δεν μπορούν να τα φτάσουν. Σε πρακτικό όμως επίπεδο, στην καθημερινότητα μας, τι μπορούμε να κάνουμε για να νιώθουν τα παιδιά μεγαλύτερη ασφάλεια στο περιβάλλον τους;

Αρχικά είναι πολύ σημαντικό να μην ακυρώνουμε τα συναισθήματα των παιδιών μας, νομίζοντας ότι έτσι θα τα βοηθήσουμε να γίνουν πιο δυναμικά. Όταν έχουμε ένα παιδί που βιώνει έντονα αρνητικά συναισθήματα, αυτό που μας βγαίνει πρώτα και αυτόματα να κάνουμε, είναι να το παροτρύνουμε να το ξεχάσει ή να προσπαθήσουμε εμείς να του αποσπάσουμε την προσοχή. Είναι όμως και το πιο πιο σωστό για την ψυχούλα του; Αυτό που ουσιαστικά μαθαίνει το παιδί από αυτή μας την αντίδραση, είναι να μην εμπιστεύεται τα συναισθήματα του. Μαθαίνουν να ασκούν αρνητική κριτική στον εαυτό τους επειδή βιώνουν τα αρνητικά αυτά συναισθήματα και να πιστεύουν ότι κάτι δεν κάνουν καλά.

Εμείς ως γονείς ένα από αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε το παιδί μας να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του, είναι  να αναγνωρίσουμε τη δυσκολία του και πόσο το έχει επηρεάσει το συγκεκριμένο γεγονός που έγινε. Συνεπώς, ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι για το χτίσιμο του ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού είναι η άνευ όρων αποδοχή. Αποδέχομαι το παιδί μου ως ύπαρξη και προσωπικότητα και προσπαθώ να μπω στη θέση του και να κατανοήσω την δική του οπτική θέασης των πραγμάτων. Η άνευ όρων αποδοχή όμως δεν σημαίνει και ότι συμφωνώ με ό,τι κάνει το παιδί μου, καθώς έτσι κινδυνεύουμε να φτάσουμε στον παιδοκεντρισμό. Για παράδειγμα αν το παιδί μου χτυπήσει άλλο παιδί επειδή του πήρε από τα χέρια το παιχνίδι που κρατούσε, θα αναγνωρίσω τον θυμό του γι’ αυτό που έγινε, αλλά παράλληλα πρέπει να του δείξω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να διεκδικήσει το παιχνίδι που μόλις έχασε.

Είναι πολύ ανακουφιστικό για τα παιδιά μας να ξέρουν ότι μπορούν κι εκείνα να κάνουν λάθη ή να αποτύχουν κάπου και ότι ακόμα και μετά από μια αποτυχία δεν διακυβεύεται η αγάπη και η αποδοχή μας προς εκείνα! Έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν και λάθη και ότι μέσα από τα λάθη τους μαθαίνουν, μεγαλώνουν και ότι δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να είναι καλοί σε όλα για νιώσουν αποδοχή. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός, με τις δικές του ικανότητες και κλίσεις. Ας τα αφήσουμε να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους και να πετάξουν όπως τα ίδια μόνο ξέρουν, με το δικό τους μοναδικό πέταγμα!

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή: https://www.washingtonpost.com

Πηγή φωτογραφίας: www.agiasofianeoupsychikou.gr